Odpust ku czci Matki Bożej Szkaplerznej w Parafii Zarszyn






     Szkaplerz, noszony obecnie jako część habitu przez wiele rodzin zakonnych, wywodzi się z wierzchniej szaty, którą mnisi przywdziewali na habit w czasie ręcznej pracy. Najczęściej zakładany był przez głowę. Jeden płat materiału opadał na plecy, a drugi na piersi. Łacińskie słowa scapulae oznacza barki, ramiona, plecy.
     Historia Szkaplerza jako znaku Maryi i związanego z nim nabożeństwa wyrasta z aktu zawierzenia karmelitów Maryi. Początki zakonu karmelitańskiego, który powstał w Palestynie przełomu XII i XIII wieku były bardzo trudne. Na skutek prześladowań ze strony muzułmanów musiał przenieść się do Europy. Zakon mało znany w nowym środowisku, stał przed realną perspektywą zamarcia. W takiej sytuacji świątobliwy generał zakonu, Szymon Stock, zmobilizował swoich barci i podjął wysiłek zawierzenia się Maryi. Tradycja karmelitańska podaje, że św. Szymon Stock modlił się usilnie do Matki Jezusa słowami antyfony Flos Carmeli – Kwiecie Karmelu. W odpowiedzi Maryja ukazała mu się w nocy z 15 na 16 lipca 1251 r. w otoczeniu aniołów. Wskazała na jego Szkaplerz i ustanowiła go znakiem swej matczynej opieki. Uczyniła to słowami: „To będzie przywilejem dla ciebie i wszystkich karmelitów – kto w nim umrze, nie zazna ognia piekielnego”.
     Nabożeństwo Szkaplerzne, praktykowane początkowo we wspólnotach karmelitańskich, bardzo szybko rozpowszechniło się wśród ludzi świeckich i duchowieństwa, królów i poddanych, bogatych i biednych, prostych i wykształconych. Propagowanie kultu maryjnego w znaku Szkaplerza stało się częścią misji zakonu, który nie tylko przetrwał czas niepewności, ale również wydał piękne owoce mistycznego doświadczenia Boga w osobach trzech doktorów Kościoła: św. Teresy z Awili, św. Jan od Krzyża i św. Teresy od Dzieciątka Jezus.